การได้คุยและเฝ้าดูผลงานเหล่าปรมาจารย์แต่ละท่าน แฝงแง่คิดที่ลึกซึ้ง

การได้คุยและเฝ้าดูผลงานเหล่าปรมาจารย์แต่ละท่าน แฝงแง่คิดที่ลึกซึ้งมากมาย แม้มีรายละเอียดต่างกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ร่วมกันแน่ๆ คือ ทุกท่านล้วนทุ่มเททำสิ่งที่ตัวเองรักอย่างต่อเนื่อง สม่ำเสมอ จริงจัง หลายครั้งอาจดูคล้ายเคร่งเครียด แต่เมื่อซักถาม จะตอบเหมือนกันหมด ว่าก็มีความสุขในการถ่ายภาพ เหมือนรักแบบไม่มีเงื่อนไข
ท่าน อ.รชฏ วิสราญกุล ก็เป็นอีกตัวอย่างที่ออกถ่ายภาพสม่ำเสมอมายาวนาน มีผลงานให้เราได้ชื่นชมอย่างต่อเนื่อง หากเปรียบกับ กฎ จะ 1 หรือ 20000 ชั่วโมง จึงจะเก่งได้ เราจะเจอความจริงว่า ท่านคงไม่มาคอยนับว่า ทำต่อเนื่องไปกี่วัน กี่ชั่วโมงแล้ว รู้แต่เพียงว่า จะทำไปตลอดชีวิต ใครจะว่าเก่งหรือไม่ ไม่สน ฉันจะทำต่อไปเรื่อย ๆ
ภาพนี้ ถ่ายตอนไปสังขละบุรีกับ อ.จีเส่ง แซ่หว่อง ปรมาจารย์อีกท่านที่ได้ล่วงลับไปแล้ว ก็เป็นอีกท่านที่ทุ่มเทต่อเนื่องเช่นกัน เลยนึกย้อนเวลาดูตัวเอง หากนับแค่ตอนที่เริ่มสนใจถ่ายภาพด้วยฟิล์มอินฟราเรด เพลานี้ ก็เกือบ 20 ปีแล้ว หากย้อนตั้งแต่จับกล้องก็น่าจะ 30 ปีหน่อยๆ ถามว่า เมื่อไรจะหยุด ก็คงเลียนแบบคำตอบของทุกท่าน "เก่งหรือไม่ ไม่สน ฉันจะทำไปเรื่อย ๆ"
วันวานยังสนุก จะหงายหรือคว่ำลงก็บ่ยั่น
มาวันนี้ ก็ยังสนุกได้อยู่